20 شهریور 1401 - 6:00 ب.ظ

اجرایی برای ادای احترام به  زنده یاد داوود رشیدی

نمایشنامه پدر سال ۲۰۱۲توسط  نویسنده فرانسوی پدر بنام فلوریان زلر نوشته شد  به عنوان یکی از تازه‌ترین آثار نمایشی تئاتر‌شهر در سالن اصلی به کارگردانی آروند دشت آرای است، رضا کیانیان، لیلی رشیدی، سعید چنگیزیان، مارین ون‌هولک، سوگل خلیق، بهزاد کریمی، نجوا صاحب‌الزمانی بازیگران این اثر نمایشی هستند.

نمایش پدر

 

تا به حال نسخه های متععدی  از این نمایش نامه در ایران بروی صحنه رفته است و سال 2020 زلز، نسخه سینمایی این اثر را نیز ساخت که طرفداران زیادی برای خود دارد.در این میان ذکر یک نکته ضروری است که تطبیق یک نمایشنامه به یک فیلمنامه اساساً می‌تواند کاری دشوار و ریسک پذیر باشد.

اوبه قدری هنرمندانه متن نمایش را نوشته که واقعا دشوار است تماشاگر پی ببرد که چه چیز واقعیت دارد نمایش پدراجرایی شخصیت محور و با رگه هایی از کمدی درآمیخته  شده است که رنگ بوی روانشناختی دارد.

یک مرد با افزایش سن از همه کمک‌های دخترش امتناع می‌ورزد. اما همانطور که سعی می‌کند شرایط متغیر خود را درک کند، شروع به شک به عزیزان، ذهن خودش و حتی تار و پود واقعیت خود می‌کند.

نقطه قوت نمایش نوع روایت  داستانی آن است با یک سری ترفندهای ظریف ما را در تجربه ذهنی آنتونی که به تدریج در حال زوال است، در زمان و مکانی نا مشخص حبس می‌کند.

نویسنده به جای اینکه بخواهد تکه تکه خاطرات را در ذهن آنتونی باز کند، بیننده را در لحن احساسی هر صحنه خاص نگه می‌دارد در واقع نویسنده در زمان خلق متن آنرا کارگردانی و دکوپاژ نیز کرده است.

نمایش پدر به کارگردانی آروند دشت آرای ،دکوری نسبتا ساده و مناسب و بصورت چرخشی و به رنگ سفید دارد که گاهی توسط بازیگران جابه جا شده و به قسمتهای اتاق خواب،آشپزخانه و خانه سالمندان تبدیل می شود.

فاصله قرارگیری و میزانسن بین پدر و دختر در ابتدای نمایش ، نشان دهنده فاصله فکری  میان این دو نفر است که فقط چشم مخاطب را خسته می کند چون در تئاتر ما نمی توانیم نما را لانگ شات ببینیم.

به نظر می رسد این نسخه فتوکپی نسخه سینمایی یا متن اصلی است بدون هیچ گونه خلاقیتی در کارگردانی، یک نمایش دیالوگ محور بدون هیچ گونه اکسسوار خاص  و تنها نقطه قوتش می تواند بازی تحسین برانگیز رضا کیانیان باشد که آنهم خارج از شخصیت تعریف شده در نمایش هیچ اکت دیگری ندارد.

به نظرم آنهایی که فیلم سینمایی این اثر را دیده باشند این نمایش و مخصوصا کارگردانی آن به نظر جذاب نمی آید می توانست خیلی بهتر از اینها باشد می توانست با استفاده از موسیقی در فاصله صحنه ها وقفه ایجاد کند و حس و حال پیام  نمایش را به مخاطب انتقال  دهد ولی کارگردان با صحنه هایی که از ویدیو پروژکتور پخش میشد خیلی ضعیف در رساندن این مهم به مخاطب عمل نموده است.

سخن پایانی :  این نمایش، اهمیت و جایگاه پدر بودن و میزان تحمل فرزند (دخترش) را دررابطه با بیماری روحی، ذهنی و کهولت سن او را بیان می کند و اگر فردی در زندگی شما با زوال عقل، آلزایمر یا ورود به دوران پیری دست و پنجه نرم می‌کند، بهترین گزینه برای ایجاد حس همدردی با اوست.

 

کد خبر: 74346

نویسنده: شبدیس بختیاری

منبع: یاقوت نیوز

برچسب ها:

ارسال دیدگاه

دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید در وب سایت منتشر خواهد شد

پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد

  • مجموع دیدگاهها: 0
  • در انتظار بررسی: 0
  • انتشار یافته: 0